Hectische dagen in Nepal

Lieve allemaal, weer een verslag van mij, alleen niet vanuit India, maar vanuit het mooie Nepal!
Zoals altijd hebben we weer een heeele hoop meegemaakt, dus hou je maar vast.
Al eerder vertelde ik dat Sanne en ik India gingen verlaten om een nieuw avontuur te beginnen in Nepal. We hadden vanuit Darjeeling een busticket gekocht voor de reis van de Nepalese grens Karkavita naar Kathmandu in Nepal.
De ochtend nadat ik mijn laatste verslag vanuit India geschreven had, zouden we een jeep nemen naar Silliguri, vanaf daar een jeep naar Karkavita en dan vanaf daar de bus naar Kathmandu. Maar makkelijker gezegd dan gedaan... Ons werd gezegd dat we om 9 uur wel moesten vertrekken uit Darjeeling, omdat de reis naar Silliguri 3 uur zou duren en vanaf Silliguri zou het nog een uurtje moeten duren naar de grens. Dan zou de jeep op ons wachten bij het immigratie office waar we ons uit moesten schrijven, en dan zou hij ons over de grens naar Karkavita rijden waar we ons Nepalese visum moesten kopen. Dit zou allemaal niet heel veel tijd in beslag nemen en dan waren we op tijd voor de bus die om 4 uur vertrok vanuit Karkavita. Al in Darjeeling ging het fout, de Lonely Planet schreef dat je binnen 10 minuten een jeep kan vinden naar Silliguri, maar bij ons duurde het een uur. Ook moesten we plotseling meer voor de kamer betalen, want ze hadden de servicekosten niet vermeld, dus moesten we op zoek naar een pinautomaat. Natuurlijk net wanneer we geld nodig hadden, waren de pinautomaten allemaal gesloten. Shit! Na een tijd vonden we eindelijk een werkende automaat, maar waren we al een half uur verder. Door dit en de jeeps die allemaal vol zaten vertrokken we dus anderhalfuur later dan gehoopt. Opzich konden we de bus nu nog makkelijk halen, want we hadden alles al ruim genomen, omdat dat wel nodig is in India. Na 4 uur in de jeep gezeten te hebben na een klapband, kwamen we aan in Silliguri, waar we weer op zoek moesten naar een jeep. Dit ging heel makkelijk, want er kwam al meteen een driver aan toen we de andere jeep verlieten. Beetje jammer dat we niet meteen vertrokken, want er was een chinees dat maar geen afscheid nam van de mensen die haar gedag zeiden. Eigenlijk moesten we met 6 mensen in de jeep zitten om te kunnen vertrekken, want dan hoefden we niet heel veel te betalen. Alleen kwamen er maar geen mensen. Na een halfuur stelde de driver voor om met zn 4ren weg te rijden, maar dan moesten we wel meer betalen. Graag! Maar wat minder was, we hadden precies genoeg geld als we met 6 personen in de jeep zaten, want we wilde niet meer pinnen omdat we dan met Indiase rupees opgescheept zouden zitten. Maarja, dan maar snel ergens pinnen onderweg. Of niet... Er stond een gigantisch lange rij voor de pinautomaat, want de andere automaten hadden het begeven. Na een tijdje konden we weer verder met onze reis naar het immigratie center, waar de chauffeur op ons zou wachten. Ondertussen was het al half 4, dus haast hadden we nu wel. We sprongen uit de jeep om ons uit te kunnen schrijven en toen... reed de jeep weg! We werden gewoon geditched door onze taxichauffeur! Betaald hadden we al. Binnen een paar minuten waren we klaar bij het immigratie bureau en wat nu? Dan maar met de benenwagen... Gehaast liepen Sanne en ik gepakt en wel over een brug dat de grens voor moest stellen. Aan de ene kant van de brug waren we in India en aan de andere kant stonden we met onze voeten op de Nepalese grens. Wat een rare belevenis was dit! Gewoon maar lopend over de grens, terwijl er wat politieagenten naar je kijken en je totaal niet doorhebt wat nou precies de grens is. En om het nog mooier te maken dan het was, terwijl we midden om de brug liepen begon het KEIHARD te regenen dat verandere in hagelstenen zo groot als ping pong ballen.
Was dit een afscheidscadeau van India? Of een welkom van Nepal? Raar was het iniedergeval. Toen we de grens over waren namen we een fietsrickshaw naar het visumbureau, want we wisten niet dat het heel dichtbij zou zijn en tijd hadden we bijna niet meer. Door de hagelstenen konden we de rickshaw niet verlaten, want dan zouden de stenen je raken en dat zou geen pretje zijn. Maarja we hadden geen tijd, dus hebben we ons rugzak op ons hoofd gedaan en onze backpack op ons rug en zijn we zo naar binnen gerend met alle ogen op ons gericht. Intussen was het 10 voor 4 en stiekem hoopten we dat de bus vertraagd zou zijn. De man die ons visa moest verzorgen vertelde dat het allemaal geen probleem was, en dat we onze bus wel zouden halen. 10 minuten later hadden we ons visa, dus nu moesten we een sprintje trekken naar de bus. Zeiknat kwamen we aan bij het travelagency en vroegen of onze bus er nog stond. Het was nu 5 over 4 indiase tijd. Juist ja, indiase tijd... In Nepal is het 15 minuten later! Nooooo! We hadden de bus op het nippertje gemist. Nu moesten we een nieuw ticket kopen, dat niet goedkoop was, maar hadden we nog wel genoeg geld? Ons visa bleek goedkoper dan we gedacht hadden, dus daar hadden we wat geld van over. Op het moment dat ik geld moest pinnen voor de jeep al eerder in mijn verhaal, had ik het gevoel dat iets niet goed zou gaan en pinde ik meer geld. Bedankt gevoel, want dit betekende dat we onze laatste indiase rupees, dollars en nepalese rupees bij elkaar sprokkelde en net genoeg geld hadden voor nieuwe bustickets. Pinnen kon niet, want de apparaten sloten om 4 uur.
Na dit avontuur waarin echt alles fout ging dat fout kon gaan, zaten we nu eindelijk in de bus naar Kathmandu, de hoofdstad van dit prachtige land. Ook al verhongerde we omdat we geen geld meer hadden, we waren blij dat we eindelijk in de bus zaten.
De reis in de bus was lekker hobbelig, dus slapen konden we op ons buik schrijven. Dus wat doe je dan, genieten van het mooie voorbijgaande landschap. En wat was het mooi! Er kwamen huisjes op palen, witte zandvlaktes, rivieren, en bergen voorbij. En dit alles verlicht door de maan. Heerlijk!
De volgende ochtend kwamen we aan in Kathmandu, waar Laurien op ons wachtte. Laurien verblijft hier al 4 maanden en heeft 3 maanden ervan vrijwilligerswerk gedaan op een schooltje in Sankhu, een dorpje net buiten Kathmandu. Omdat Laurien haar tijd in Nepal en bijna op zat, wilde ze nog afscheid nemen van alle kindertjes en leraren op haar school. Ze had gepland om spelletjes met ze te spelen als afscheid en vroeg of we haar erbij wilde helpen. Of course wilden wij dat! Dezelfde dag nog namen we de bus naar Sankhu, waar Laurien een appartement deelt samen met andere vrijwilligers. Heel fijn dat ze bedden over hadden voor ons! Voor het eerst sinds tijden konden Sanne en ik een keuken gebruiken, dus hebben we hem maar meteen toegeeigend en onze Indiase kookkunsten laten zien. De pakoda was erg goed gelukt moet ik zeggen! Na heerlijk geslapen te hebben was het de volgende ochtend tijd om naar Laurien haar schooltje te gaan. Voorbereid en wel liepen we het schoolpleintje op waar alle kinderen ons al aan zagen komen. ,,Hello miss!" Hoorde je van alle kanten vandaan komen, wat waren de kindjes blij met ons bezoek. De school zag er nog best wel oke uit op het eerste gezicht. Het zijn meerdere gebouwtjes met wat lokaaltjes erin. De kinderen zagen er alleen niet allemaal even goed uit. Het is namelijk een school waar ook de allerarmste kindertjes van de buurt naar school gaan. Sommige kinderen droegen daarom veel te grote uniforms, hadden geen tanden en de meesten hadden heel vet haar. Heel bijzonder om te zien dat ze alsnog heel blij kunnen zijn en dat ze zo puur kunnen blijven in hun kind zijnde. Eerst hebben we kennis gemaakt met de leraren die amper engels kunnen en daarna kwam er een stel Japanners die geld gaven aan de school, zodat de kinderen een scholarship konden krijgen. Het was een beetje een vreemde gebeurtenis, want het is een government school, wat inhoud dat iedereen gratis naar die school kan. We snapten het dus niet echt, maar het was wel leuk om de leerlingen te zien dansen met de Japanners. Daarna was het tijd om met klas 1 te gaan koekhappen en te spelen. Klas 1 had op dat moment 4 kindertjes van ongeveer 4 jaar. Echt zoooo schattig! Ze waren aan het begin heel verlegen, maar al snel hadden ze door dat hun wat leuks te wachten stond en deden ze goed mee. Na het happen naar de koek gaven we ze allemaal een vlaggetje en een ballon, waar ze heel blij mee verder speelden. Ondertussen ben ik eventjes naar een ander klasje gesneakt waar geen leraar zat om wat foto's te maken. Wat zijn die kindjes lief! Echt niet te geloven. Ze willen maar al te graag op de foto, dus ik werd al snel helemaal ingebouwd door kindertjes die op me sprongen en voor me poseerden. Het werd eigenlijk best wel gevaarlijk, want iedereen duwde elkaar en viel om. Haha! Na klas 1 was het tijd voor klas 2 om spelletjes te spelen. Deze klas bestond uit wat meer kindertjes van rond de 5 jaar. Na het koekhappen en nog meer leuke foto's vertrokken we naar de volgende klas en zo gingen we door tot klas 6. Alle kinderen waren super enthousiast en zo lief, dus het was erg geslaagd!
Het was een hele leuke ervaring, omdat ik nu eens kon zien hoe het nou op zo'n school van de overheid het eraan toegaat. De klasjes bestaan uit kinderen van meerdere leeftijden, wat al heel gek is, omdat de niveau's zo verschillend zijn. Ook vond ik het raar dat kinderen van 4 al engels krijgen, terwijl ze nog niet eens nepalees kunnen. De kinderen hebben ook bijna geen tijd om te spelen, terwijl de kinderen spelenderwijs juist zouden moeten leren. De manier waarop ze les krijgen is zooooo anders dan in Nederland. Hier schrijft de juf of meester wat op het bord en dan moet de klas het na zeggen en overschrijven. Of de juf of meester schrijft een vraag op het bord waar de kinderen op moeten antwoorden door het antwoord in hun schrift te schrijven. Dan denken ze niet zelf na, maar dan schrijft de beste van de klas het antwoord op en dan schrijft degene naast hem of haar het antwoord op en dan gaat het zo de hele klas rond. Vandaar dat de beste van de klas altjid voorin links in de klas zit, zodat iedereen het over kan nemen. Laurien haar taak was om de leraren te laten zien hoe het beter kan. Dit deed ze onderandere door te laten zien dat kinderen de kans moeten hebben om te spelen en dat ze dingen veel beter onthouden als iets leuk voor ze word gemaakt. Het was Laurien haar laatste dag op het schooltje, dus namen de leraren en kinderen afscheid van haar, dat best wel emotioneel was. We kregen traditioneel eten en Laurien kreeg een mega grote stupha. Heel lief bedacht, maar niet handig als ze nog verder moet reizen... Typisch Nepalees dus.
Na deze geslaagde dag waren we kapot, dus hebben we niet heel veel meer gedaan. We gingen naar bed en de volgende dag hebben we een andere vrijwilliger bezocht die in het klooster zit bij Sankhu. Haar (Helga) taak is om ook engels te geven aan monikken die al een paar jaar op een klooster leven. De ouders sturen hun kinderen daarheen, omdat ze meestal niet genoeg geld hebben om hun kinderen op te voeden. Ook weer erg fascinerend om dit te zien. Al die blije kindergezichtjes maken je dag echt goed!
Diezelfde avond vertrokken we weer met de bus richting Kathmandu, waar we een raft en bungytour geregeld hebben. Daarom stonden we de volgende ochtend om half 6 klaar bij het reisbureau van het ''Last Resort'' in Kathmandu, het laatste resort voor de Tibetaanse grens. Dit was namelijk het resort waarmee je kan bungyjumpen. Het is de eennahoogste (160 meter!) bungyjump van de wereld en tralala ik heb hem gedaan! Het was echt superleuk om te doen, want de brug alleen al was heel tof om overheen te lopen. Het was een hele mooie omgeving, want de brug hing tussen twee stijle rotswanden in met daaronder de rivier onder je. Omdat ik al 2 keer eerder een bungyjump had gedaan, was het voor mij helemaal niet meer eng om te springen en kon ik heel erg genieten van de val. Jammer dat het erna begon te regenen, want ik wilde nog achteruit springen... Maarja toch vet dat ik de kans heb gekregen om dit te doen. Sanne was echter te bang, dus volgende keer gaat ze het gewoon doen! Oja... beetje jammer dat mn camera het begaf op het moment dat ik sprong. Ik zit nu te wachten op een foto dat een andere gast van me gemaakt heeft. Ben benieuwd!
Na mn bungyavontuur en sanne haar brugavontuur dropten de bus ons bij een ander resort, genaamd ''Borderlands''. Hier hadden we het raften geregeld, dus sliepen we in de mooie omgeving in een superchille tent en genoten we van een lekker maal. De volgende ochtend was het tijd om te gaan raften, dat een erg grappige ervaring was. De rivier stond niet heel hoog, maar het waren aardige mensen dus het was allemaal even leuk. En jahoor... natuurlijk zijn Sanne en ik uit de boot gevallen. Kan ook eigenlijk niet anders. Op het punt dat de instructeur ''hold on!'' riep, kon ik eventjes het touw niet vinden en huppakee plons! Daar viel ik dan achterover het water in. Hilarisch was het wel, want het was zo uit het niets. Sanne haar valpartij was ook erg grappig, want we botsten tegen de andere boot aan waardoor we onder de boot schoven en Sanne eronder zat. Niet heel erg was het, maar ik trok haar eronder vandaan en toen viel ze plons aan de andere kant eruit. Jaja het was een leuk dagje!
De volgende dag was het 30 april, de dag van de koningin! Dan mogen we wel in Nepal zitten, maar we hebben het toch echt groots gevierd hierzo! Alle Nederlanders waren uitgenodigd bij het consulaat om de verjaardag van onze Beatrix te vieren. In het oranje propten we ons in een busje opweg naar het feest. Geniaal was het, gratis eten (bitterballen, haring en kaas!) en gratis drinken! Erna vertrokken we met een groepje vrijwilligers naar een foute club waar we de blits maakten op de eerst nog lege dansvloer. Topavond!
Gelukkig hebben we al deze activiteiten al ondernomen want het is nu Banda. Dit betekend dat er een staking is en alles in het land plat ligt. Echt werkelijk alles is gesloten en er is geen vervoer meer mogelijk. Het enige wat nog rijdt zijn shuttlebusjes naar het vliegveld. Ook zijn er sommige restaurantjes stiekem open, maar dat is nogal spannend want die kunnen zomaar aangevallen worden. Het gaat namelijk om de maoisten, een politieke partij dat inspraak wil hebben in het bestuur van het land. Zo zie je de hele dag protesterende mensen rondlopen en kunnen we helemaal niks doen, behalve een beetje rondhangen in het hotel en dus een mega lange blog schrijven. Eerister liepen we een rondje door de buurt en kwamen we 1 van de instructeurs tegen van het raftavontuur. Samen met de andere instructeurs hebben we heel gezellig gegeten bij een restaurantje, want toen was alles nog open. De dag erna was echt alles gesloten en liepen we weer een beetje rond door straten waar we weer de instructeur tegen het lijf liepen. We verveelden ons allemaal dood, dus hebben we een film gekeken in het office van de raftorganisatie. Tja, we konden niks anders. Het is wel gek om te zien dat zo'n groep mensen een heel land plat kunnen leggen, want alle winkeliers zijn bang voor ze en ze hebben overal mensen vandaan gehaald die voor ze protesteren. Heavy metal wel.
De winkels en restaurants mochten gister open van 6 tot 8 en terwijl dat gebeurde, kwam er een enorme stoet langs met brandende fakkels. Niet omdat ze iets in de fik willen zetten, maar om aan te geven dat de strike nog wel even doorzet. Ze gaan er vanuit dat het weken kan duren en dat dus alles voorlopig nog gesloten blijft. Op dit moment zijn er wat restaurantjes open en kunnen we ook eventjes op internet in een cafe. Wel heel gek, want de rolluiken zitten dicht en bij het restaurant scheten ze aardig in hun broek. Alle lichten gingen weer uit en de kaarsjes werden gedoofd, ook werden de ramen gesloten en de gordijnen ervoor gehangen. We gaan het meemaken... OKE op dit moment komt er een groep relschoppers langs en mollen van alles in de buurt. We zitten nu muisstil te wachten tot ze voorbij zijn... Gelukkig zaten onze rolluiken dus al dicht, dus hebben ze ons niet gezien... Spannend wel.

Al met al komt het helemaal goed, want Sanne en ik hadden natuurlijk ons ticket al. Echt geluksvogels zijn we, want eerst wilden we langer in Nepal blijven, maar hadden we ons ticket al, en nu zijn we blij dat we hier weg kunnen. Dit betekend dat we morgenochtend vroeg een shuttlebusje naar het vliegveld nemen en naar Delhi vliegen. Daar wachten we 10 uur op het vliegveld voor onze volgende vlucht naar Maleisie. Volgende bericht dus weer vanuit een ander land!

Daaaaaag! XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
ps. Bedankt voor alle reacties! :)
pps. We moeten nu gaan, ze gaan dicht vanwege de rellen, geen foto's dus!