Steen, papier, schaar, Mumbai dan maar...

Dames en heren, jongens en meisjes, weer een nieuw verslag vanuit het geweldige India! Hou je vast!
In het afgelopen verslag zat ik nog in Mumbai en vertelde ik dat onze trein richting Ahmedahbad in de avond zou vertrekken. Hij vertrok inderdaad, maar zonder Sanne & Sam. Ik zal even uitleggen hoe dit zo gekomen is. Vertrouwd zaten we te eten bij Ideal, terwijl opeens een onbeschrijfbaar gevoel optreedde. Kijkend naar de klok besefde ik me dat we nog maar heel eventjes in Mumbai hadden. Ons Mumbai-avontuur was totaal niet afgesloten, want de dag ervoor konden we onze vrienden niet zien, omdat er teveel politie op straat liep, omdat de president van Japan op dat moment in Mumbai verbleef. Steen, papier, schaar kwam goed van pas, want we lieten het lot beslissen. Als ik won bleven we en als Sanne won, zouden we de trein pakken. En jahoor, na bijna alle keren gewonnen te hebben scheurde ik in een opwelling het ticket doormidden. Beetje jammer dat de manager van Ideal ongerust het ticket voor ons plakte. Nu lieten we het afhangen van het Guesthouse. Er was nog een kamer over en het was nog onze ook! Mooi dat we nu bleven. 15 minuten later hoorden we mensen vragen of er nog een 2 persoonskamer vrij was, dus het was gewoon ment to be! Goed dat we zijn gebleven, want we hebben de dagen dat we bleven heel veel leuks gedaan. Sameer en Anu namen ons mee naar wat ze noemen ''Small Goa''. Het is een plaatsje 1,5 uur met de trein vanaf onze buurt Colaba. Hier hebben we de hele dag gechillt en heb ik eindelijk weer een duik in de zee kunnen nemen. Anu's familie woont op deze plek, dus werden we uitgenodigd om bij de familie te komen eten, wat betekende dat we volgepropt werden met al het lekkere eten dat ze voor ons gekookt hadden. Het was heel veel en ook nog eens spicy, dus ik was trots op mezelf dat ik alles naar binnen gooide uit respect voor de familie. Na gesocialized te hebben met de o zo grote familie vonden Sanne en ik het tijd om op te stappen. Sameer, Anu en Anu's familie dachten hier wel anders over. Ze vonden het te laat en te gevaarlijk om nu nog met de trein terug te gaan naar Colaba. We hadden geen keus, want de familie stond er op dat we bleven. De volgende dag kwamen we uitgeput terug in het Guesthouse. Dit kwam omdat we echt HELEMAAL lek geprikt werden door de muggen, waardoor we geen oog hadden dichtgedaan.
De volgende dag was dan echt echt echt onze laatste dag in Mumbai. Sam & Inu hielden ons de hele dag gezelschap. We aten met ze in de Gokul en daarna splitsten we, want het was nog te vroeg om naar de disco te gaan, wat we van plan waren. Sanne en ik genoten van een lekkere Chai en cheesecake in een suuuper lekkere bakker, waarna we weer met Sam en Inu meeten. Tijd om een dansje te wagen! Tenminste, we wisten niet wat we konden verwachten, dus hoopten we maar op het goeie. We liepen naar binnen bij de Indus, een bar/restaurant/disco. Hier was het erg gezellig en hebben we inderdaad een beetje kunnen dansen zonder van alle kanten bekeken te worden. Na een tijdje hadden we er wel weer genoeg van, dus zijn we naar een vriend van Inu gegaan. Hij woont in een groot huis met zn ouders en heeft een grote tuin, waar we de rest van de avond vertoefd hebben. De vriend van Inu (naam vergeten,want indiase namen zijn moeilijk!) was een grappige gozer die veel goocheltrucjes kende, dus het werd een geinige avond. Ook heb ik met hem over de bomaanslagen gepraat die een jaar geleden plaatsvonden op verschillende plekken in Mumbai. Best wel heftig wat er gebeurd is! Iedereen heeft er wel wat mee te maken gehad of iemand verloren tijdens de chaotische situatie. We maakten op deze avond ook kennis met een Indiaas spel, Karan genaamd. Stel je biljart voor, maar dan inplaats van ballen gebruik je damstenen en inplaats van een keu gebruik je je vingers en inplaats van een rechthoekige tafel is de tafel vierkant, dan heb je een goed beeld van Karan. Erg leuk tijdsverdrijf! Inmiddels was het 7 uur s'ochtends, want het spel was erg verslavend. Nu was het tijd om een einde te maken aan onze laatste avond in Mumbai, dus brachten ze ons naar het hotel en namen we afscheid van de 3 jongens. Dit was erg gek, want we zouden ze misschien nooit meer zien, terwijl we zo'n leuke tijd met ze gehad hebben.
En dan ben ik nu eindelijk beland bij het moment dat we bijna onze trein naar Ahmedahbad misten. Helemaal vergeten dat er rushhour was, zaten we zenuwachtig in de auto. Gelukkig haalden we de trein, want we rende heel zielig met onze backpacks op onze ruggetjes. Midden in de nacht bereikten we hotel Cadillac. Een gekkig muf hotel met dunne ''matrassen'' en een gat in de grond als wc. Heerlijk dat alles bleef liggen, dus je kan raden hoe het er rook!
In Ahmedahbad valt er niet heel veel te zien, behalve de Ashram van Gandhi, stepp wells en heeeel veel kleine winkeltjes. Hier in India kennen ze geen grote winkels, zoals de V&D of de Hema. iedereen evrkoopt 1 ding waar ze gespecialiseerd in zijn. Zo vind je dus een stoelenwinkel op de hoek van de straat en een mobielwinkel ergens achter in een steegje waar je het niet verwacht. We hebben dan ook Gandhi's ashram bezocht. Hier kon je te weten komen wie Gandhi precies was en je kon z'n verblijfplaats bezichtigen waar hij 10 jaar gewoond heeft. Erg interessant allemaal.
S'avonds zochten we een plek om wat te drinken, dus liepen we als enige toeristen door de chaotische straten van Ahmedahbad. We werden aangevallen door 2 indiase vrouwen die een Henna stempel op ons wilde zetten. Mooi niet dat we dit toelieten, want dan zit je meteen vast aan een bedelende vrouw en een lekkere allergie. Sanne gebruikte haar krachten om de vrouwen van ons af te duwen, waarna een rickshaw haar aantikte. Bam! hahaaha het was echt te grappig, want ze had totaal geen pijn. Lacherig waren we nog steeds op zoek naar een plek waar we wat konden drinken. we belandden bij een gek muffig Indiaas restaurant. Al gauw zat het hele restaurant vol met mannetjes die naar ons staarden zonder wat te eten. Die avond hebben we de trein gepakt naar Veraval, waar we de localbus namen naar Diu. Dit betekende dat w in een bus zaten die om de paar meter stopte en uit elkaar viel. Eindelijk kwamen we aan bij dit prachtige eilandje aan de kust van de staat Gurajat. Het heeft een sterke Portugese invloed, waardoor het eiland bestaat uit niet meer dan schitterende gekleurde huisjes, mooie mensen, strand, wat bootjes en niet te vergeten het vliegveld! Eigenlijk kan je het geen vliegveld noemen, het bestaat namelijk uit 1 vliegstrookje.
Gister kwamen Sanne en ik op het geweldige idee om een fiets te huren om zo over het eiland te kunnen crossen en de buurt te kunnen verkennen. Natuurlijk kon dit niet goed gaan. Na een tijdje trakteerde we onszelf aan een lekker verfrissend drankje langs de weg. Ik vroeg of ik Sanne haar pauper fiets eens mocht proberen. Wat gek, het voelde heel raar, alsof hij lek was. Hier kon Sanne toch niet de hele tijd op gefiets hebben? Met een harde kont fietste ik maar door, maar Sanne en ik vonden dat de fiets toch wel een erg gek geluid produceerde. Bam bam bam bam bam, jahoor hij was lek! Wat nu? Een paar pogingen om te liften en een fietspomp te regelen mochten niet baten. Shitterdeshit! Sanne zette haar tanden op elkaar en fietse gestaagd door. Ook heb ik een paar keer gestept, maar zo met de felle zon op je bol is dat geen pretje. zielig dat we waren! Na een bezoekje aan het enige echte ''Shell Museum'' (een kamer dat bestaat uit heeeeeeeel veel schelpen die verzameld zijn door een oud mannetje) was het strand in zicht. Inmiddels waren we 8 km verder, dus terug lopen naar de fietswinkel was geen optie in deze hitte. Sanne en ik zette ons liefste gezicht op en smeekte bij een eigenaar van een goodscarrier of hij ons alsjeblieft af kon zetten, want hij moest dezelfde kant op. ''stap maar in'' zei die. YES we waren gered van de elende. Met onze fietsen in de hand stonden we een beetje ongemakkelijk op zo'n bakje waar je normaal spullen mee vervoerd. Het was nog leuk ook zo lekker met de haren in de wind en Indiase mensen die ons uitlachten. Jaja weer een ervaring rjiker dus. Zo blijven we de hele tijd positief, door te zeggen dat we weer een ervaring rijker zijn. En dat is ook zo! Volgende bestemming is nog een beetje onbekend, want we willen heel graag naar Bhuj, maar dat betekend dat we terug naar Ahmedahbad moeten en vanuit Bhuj weer terug moeten naar Ahmedahbad. En daar hebben we eigenlijk niet heel veel zin in. We gaan nu kijken of we Ahmedahbad kunnen omzeilen, dus volgende keer horen jullie meer. Ik geloof dat dit verhaal ook wel lang genoeg is geworden. Sorry daarvoor! Alweer bedankt voor jullie reacties, ik vind het erg leuk om te lezen.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX